…ณ ท่าเทียบเรือแห่งหนึ่ง มีเรือลำใหญ่หลายลำพร้อมที่จะพานักเดินทางออกไปกลางทะเล

กลุ่มนักเดินทาง ประกอบด้วยอาจารย์ที่ปรึกษา และนักศึกษาปริญญาเอกที่กำลังขนสัมภาระลงเรือ

เป้าหมายของเรือ คือ การพากลุ่มนักศึกษาปริญญาเอกไปค้นหาวัตถุมหัศจรรย์ใต้ท้องทะเลลึก และเมื่อนักศึกษาคนใดสามารถค้นพบวัตถุมหัศจรรย์ที่มีคุณค่าเพียงพอ เรือจะพานักศึกษาคนนั้นกลับเข้าฝั่ง

ก่อนที่จะได้มาร่วมทริป เหล่าบรรดานักศึกษาผ่านกระบวนการคัดเลือกโดยดูจากองค์ประกอบหลายๆด้าน และพวกเขาได้ผ่านการฝึกฝน อบรม และชี้แนะแนวทางในการออกค้นหาวัตถุมหัศจรรย์ที่ว่า อีกทั้งกลุ่มอาจารย์ได้ลงความเห็นร่วมกันแล้วว่านักศึกษากลุ่มนี้มีความพร้อมและเหมาะสมที่จะลงเรือ

ในวันแรกที่ก้าวลงเรือ สิ่งหนึ่งที่นักศึกษาทุกคนมีเหมือนกัน คือ ความตื่นเต้นและความกระตือรือร้น ทุกอย่างรอบตัวดูใหม่ น่าสนใจ ไฟในการออกไปค้นหาบางสิ่งนั้นต่างลุกโชนขึ้นพร้อมๆกัน ทุกคนมีความตั้งใจ มุ่งมั่น และมีความหวังที่เต็มเปี่ยมว่าจะได้พบ “สิ่งนั้น” ที่ต้องการ….

…ในคืนที่มืดมิด ณ กลางทะเลลึกที่มองไม่เห็นฝั่ง อาจารย์ที่ปรึกษาตะโกนบอกนักศึกษาว่า “เอ้า! ทุกคน ได้เวลาแล้ว กระโดดลงไปในทะเล”

นักศึกษาทุกคนรับทราบดีว่า สิ่งที่ต้องทำคือการลงไปค้นหาวัตถุมหัศจรรย์ใต้ทะเล หากพบและพิจารณาแล้วว่าเป็นสิ่งที่ “ใช่” จะต้องรีบนำขึ้นมาบนเรือ มาวางเรียงร้อยประกอบกันให้เป็นภาพหนึ่งภาพที่สวยงาม

เมื่อใดที่อาจารย์ทุกคนพอใจและลงความเห็นร่วมกันว่า ภาพนี้เป็นชิ้นงานสร้างสรรค์และมีคุณภาพเพียงพอ เมื่อนั้นเรือจะพาผู้ค้นพบกลับเข้าฝั่ง เพื่อไปรับรางวัลอันสูงสุด นั่นคือ..ใบปริญญา

แต่ถ้าชิ้นส่วนต่างๆที่นำขึ้นมาประกอบกันเป็นภาพที่ยังไม่ใช่และไม่เป็นที่พอใจของอาจารย์ นักศึกษาจะต้องกลับลงไปค้นหาใหม่จนกว่าจะเจอสิ่งที่ “ใช่”

ระหว่างการดำผุดดำว่ายของนักศึกษา อาจารย์ที่ปรึกษาจะคอยอยู่บนเรือ มีหน้าที่ให้คำแนะนำในฐานะผู้ที่เคยมีประสบการณ์ในการค้นพบวัตถุมหัศจรรย์มาแล้ว ตลอดทริปการเดินทาง นักศึกษาจะได้รับการดูแลความปลอดภัยโดยทีมช่วยเหลือ แต่อยู่ภายใต้เงื่อนไขที่ว่า นักศึกษาต้องเป็นผู้ออกตามหาวัตถุใต้ทะเลด้วยตัวเอง และ นักศึกษาจะไม่ได้ขึ้นฝั่งหากค้นหาวัตถุนั้นไม่เจอ

ระหว่างการค้นหา นักศึกษาทุกคนต้องพึงระลึกเสมอว่า ปัญหาและอุปสรรคต่างๆกลางทะเลลึกเกิดขึ้นได้ บางคนโชคดีว่ายไปเจอคลื่นลมที่สงบ ในขณะที่บางคนต้องเผชิญกับลมพายุ มรสุม กระแสน้ำที่เชี่ยวกราก หรือ ฝูงฉลามที่ดุร้าย และนอกจากความท้าทายภายนอกเหล่านั้นแล้ว สิ่งที่นักศึกษาทุกคนต้องเผชิญ ก็คือ ลมมรสุมภายในใจของตัวเอง ได้แก่ ความเบื่อหน่าย ผิดหวัง กลัว เหนื่อย และท้อแท้

เสียงตะโกนคุยกันระหว่างนักศึกษาและอาจารย์ดังขึ้น:

นักศึกษา: “อาจารย์ ไม่เห็นเจออะไรเลย ว่ายมาสามเดือนเต็มๆแล้วนะ”/ “หยิบอะไรขึ้นมา อาจารย์ก็บอกว่าไม่ใช่ๆๆ ทั้งเหนื่อยและท้อ”/ “อาจารย์ ผมจะไม่ไหวแล้วนะ เป็นตะคริวแล้ว ไม่หาแล้วได้ไหม เอาแบบนี้เลยได้ไหม” / “หนูไม่ไหวแล้ว..ฮือ ฮือ..มีทางลัดแบบง่ายๆไหม?”

อาจารย์ที่ปรึกษา: “ลองดำลงไปให้ลึกกว่านี้สิ ออกไปให้ไกลกว่านั้นสิ”/ “อยู่ใกล้เรือ จะเจออะไร แถวนี้คนอื่นเขาเอาไปหมดแล้ว”/ “ดี ดี ดี ดี..แต่ยังดีไม่พอ”/ “จากประสบการณ์คิดว่าต้องลงไปอีกสามรอบนะ ถึงจะใช้ได้”/ “ทางลัดไม่มี อยากได้ต้องใจเย็นๆ”

แน่นอนว่าการกระโดดลงไปในทะเลลึกเพื่อหาวัตถุมหัศจรรย์ที่ว่านี้เป็นความท้าทายหนึ่งในชีวิต ผู้ที่จะออกเดินทางต้องเตรียมตัวและใจให้พร้อม ต้องอาศัยความกล้าหาญ ความเชื่อและศรัทธาในตัวเอง ตลอดจน ความมุมานะอุตสาหะอย่างที่สุด

แต่จงรู้ไว้เถิดว่า ทุกวันที่ได้แหวกว่ายอยู่กลางทะเลลึกนั้น กล้ามเนื้อทุกมัดจะได้รับการพัฒนาให้แข็งแรงขึ้น จิตใจจะได้รับการฝึกฝนให้แข็งแกร่ง ยิ่งยากเท่าไหร่ ความกล้าแกร่งยิ่งเพิ่มขึ้นเท่านั้น และเมื่อถึงวันที่ผู้เรียนค้นพบวัตถุมหัศจรรย์และได้เดินทางถึงฝั่งฝัน เขาและเธอจะตระหนักรู้ว่า ความสำเร็จตรงหน้านี้จะเกิดขึ้นไม่ได้เลยถ้าปราศจากความมุมานะในทุกวัน

…ณ จุดสิ้นสุดการเดินทาง นักศึกษาค้นพบว่า “สิ่งนั้น” (ความจริงแท้อันหนึ่งที่ไม่ได้ตั้งใจออกตามหาในตอนแรก แต่กลับเป็นสิ่งที่นำมาซึ่งความสุขที่อิ่มเต็มและจะถูกจารึกไว้ในใจของผู้เรียนตลอดไป) กลับไม่ใช่วัตถุมหัศจรรย์ตรงหน้า (หรือใบปริญญาที่ได้รับ) แต่ “สิ่งนั้น” กลับกลายเป็น ประสบการณ์ที่ได้ดำผุดดำว่าย ต่อสู้กับอุปสรรคภายนอกและภายในใจ และการดื่มดำกับความรื่นรมย์ในบางช่วงบางตอนระหว่างการค้นหาต่างหาก

เมื่อผู้ค้นพบเข้าใจอย่างถ่องแท้ถึงความจริงข้อนี้แล้ว เขาและเธอรีบหันกลับไปตะโกนกู่ร้องก้องทะเล บอกคนรุ่นหลังที่กำลังแหวกว่ายอยู่ว่า “จงว่ายน้ำในทะเลลึกอย่างมีความสุขทุกวัน”

ท่ามกลางความมืดมิดในท้องทะเล เส้นขอบฟ้าและฝั่งฝันยังดูยาวไกล นักศึกษาปริญญาเอกหลายคนยังคงดำผุดดำว่ายอยู่กลางทะเลลึก เรืออีกหลายลำกำลังมุ่งหน้าสู่ท้องทะเลแห่งนี้ ในขณะที่เรืออีกหลายลำกำลังพาผู้สำเร็จเข้าฝั่ง…

ณ ที่ตรงนี้ คุณเลือกที่จะทำอะไรอยู่?

ถ้าหากคุณกำลังแหวกว่ายอยู่กลางทะเลอย่างทรมาน…จงฮึดสู้ เปิดตา เปิดหู และเปิดใจ เพื่อฟังเสียงตะโกนจากฝั่งไกลๆโน้น ที่กำลังบอกว่า…

“จงว่ายน้ำในทะเลลึกอย่างมีความสุขทุกวัน”

#เพจก็แค่ปริญญาเอก  #JustaPhD
Credit photo: from http://www.travelzip.co.uk