จุดที่กินกาแฟแก้วที่ห้าแล้วไม่รู้สึกอะไร
จุดที่สิ่งที่โหยหาและอยากทำที่สุดคือการนั่งอ่านและเขียนอยู่กับบ้าน
จุดที่คุยกับคนรักแต่ใจนึกถึงข้อถกเถียงทางวิชาการ
จุดที่ความสุขที่สุดของวันคือการได้เดินออกไปสั่งข้าวกะเพราไก่ไข่เจียวที่ร้านข้างบ้าน
จุดที่การกลืนยาขมง่ายกว่าการไปเจอหน้าอาจารย์ที่ปรึกษา
จุดที่การตรวจหาคำที่พิมพ์ผิด สะกดผิด และเว้นวรรคไม่ถูกต้อง กลายเป็นเรื่องคอขาดบาดตาย
จุดที่เสียศูนย์และสับสนจนบางทีลืมไปว่าเราเคยรู้เรื่องอะไรบ้าง
จุดที่เพลงพี่เบิร์ด “ก็ต่อเวลาอีกที ซิ ต่อมันไป อีกที ไม่มี ใครว่า ต่อเวลาอีกที ซิ ต่อกันไป อีกที ก็คง ดีกว่า..” เล่นบรรเลงอยู่ในหัวตลอดเวลา
จุดที่การมองหน้าและยิ้มให้กับตัวเองในกระจกเป็นเรื่องที่ไม่อยู่ในสารบบของชีวิตมานานแล้ว
จุดที่โยนหนังสือทุกอย่างลงถังขยะ..และบอกว่า “พอกันที” แล้วคุ้ยหาทุกอย่างกลับคืนในห้านาทีต่อมา
จุดที่มองค้างที่ฝาผนัง..เริ่มทบทวนและตั้งคำถามกับชีวิตตัวเองอย่างหนักอีกครั้ง
แล้วคุณล่ะ..อยู่จุดไหนของชีวิตปริญญาเอก?
———–
ก็แค่ปริญญาเอก 