ระหว่างเส้นทางการเรียนปริญญาเอก คุณเคยรู้สึก หรือ เคยได้ยิน เสียงประหลาดในหัวของตัวเองหรือไม่?
โดยปกติ ในหัวของเราทุกคน มักจะมีตัวประหลาดตัวหนึ่ง (หรือหลายตัว) อาศัยอยู่ วันดีคืนดีก็จะออกมากระโดดโลดเต้น ขัดขวาง ไม่ให้เราทำตามเป้าหมายที่ตั้งใจไว้ให้สำเร็จ
สำหรับผู้เรียนปริญญาเอกก็เช่นกัน ในหัวของเขาและเธอ จะมีตัวประหลาดตัวหนึ่งที่มักจะมาพึ่งพิง อาศัย และทำงานร่วมกับผู้เรียนไปตลอดเส้นทาง เราขอเรียกมันว่า “ตัวเกรมลินส์”
ตัวเกรมลินส์ตัวนี้ มีหน้าที่ทำทุกวิถีทางที่จะขัดขวางไม่ให้ผู้เรียนเดินไปถึงเป้าหมายได้อย่างง่ายๆ
ตัวเกรมลินส์ตัวนี้ เป็นหนึ่งในสาเหตุหลักที่ทำให้การเรียนปริญญาเอกช่างยากและทรมาน
โดยเฉพาะบางคนที่ปล่อยให้ตัวเกรมลินส์ มีพลัง และแข็งแรงเหลือเฟือ (ปล่อยให้มันเปียกน้ำ ถูกแสงแดด และให้อาหารมันกินหลังเที่ยงคืน!!)
เคยสังเกตเห็นตัวเกรมลินส์ที่อาศัยอยู่ในหัวของคุณบ้างหรือไม่?
เคยได้ยินเสียงของมันหรือเปล่า เสียงที่คอยกระซิบ หรือ บางครั้งก็ตะโกนก้องอยู่ในหัวว่า….
“อย่างเธอทำไม่ได้หรอก”
“จะเสี่ยงเหรอ ผิดขึ้นมาแล้วยุ่งนะ”
“ห้ามลงมือทำอะไร จนกว่าจะแน่ใจในทุกอย่าง”
“งานของเรา เรื่องของเราไว้ทีหลัง งานของคนอื่นสำคัญกว่า”
“เยอะ ยาก น่าเบื่อ ทำอย่างอื่นสนุกๆดีกว่า”
“มันไม่ดีพอหรอก”
“คนอื่นเขาเก่งกว่า ดีกว่า เรา ตั้งเยอะ”
“หยุดเถอะ อย่าไปต่อ”
เป็นเสียงที่มักจะออกมารบกวน กดดัน เรียกร้อง ดูถูก และทำให้คุณเกิดความสงสัยในตัวเอง
งานหลักของเกรมลินส์ คือ ทำให้เจ้าของพื้นที่ที่มันอาศัยอยู่ หมดพลัง หมดทางเลือก รู้สึกไม่ดีพอ รู้สึกแย่ วิตกกังวล และท้อถอย
ตัวของมันจะมีหลายลักษณะ หลายรูปร่าง และหลายขนาด ผันแปรไปตามเจ้าของแต่ละคน
ภาษาที่มันชอบใช้ คือ ต้องแบบโน้น! ไม่ใช่แบบนี้! ยังไม่ดี! แต่..! ถ้าผิดพลาด! ไม่ได้เลย! ระวังนะ! อย่าเสี่ยงเลย! หมดหนทางแล้ว! ไม่ดีพอ! ไม่สามารถ! เป็นไปไม่ได้หรอก!……
ถ้าคุณเชื่อเสียงของมัน คุณจะถูกฉุดรั้งให้อยู่กับที่ ไม่กล้าลงมือทำอะไร และนั่นก็คือการหยุดเดินไปสู่เป้าหมายที่ตั้งใจไว้
ในที่นี้ ตัวประหลาดในหัวของคุณ ไม่ใช่คนอื่น ไม่ใช่อาจารย์ที่ปรึกษา ไม่ใช่เพื่อนร่วมรุ่น แต่เป็นสิ่งที่ซ่อนอยู่ภายในตัวคุณ ลึกๆ ลับๆ มานานแล้ว
บ้างเป็นสิ่งที่คุณสร้างขึ้นเอง และบ้างอาจเป็นเสียงที่คุณฟังมาจากคนรอบข้าง แต่คุณคือผู้ที่อนุญาตให้ตัวประหลาดเหล่านั้นมีชีวิตและมีพลังเหนือชีวิตคุณ
ระหว่างเส้นทางการเรียนปริญญาเอก จงลดพลังของเจ้าปิศาจแสนซนเหล่านี้ อย่าให้อาหาร อย่าให้ที่พักพิง อย่ายอมให้มันเข้ามามีอิทธิพลมืดเหนือคุณ สลัดคำพูดลบๆของมัน ออกไปจากหัวให้หมด
..ทันที่ที่คุณรู้จักมัน มันจะหมดพลังลงทันที
จับให้ได้ ว่า เกรมลินส์ในหัวของคุณ ชอบออกมาพูดตอนไหน?
ตอนคุณจะเปิดหนังสืออ่าน? ตอนคุณจะเริ่มลงมือเขียน? ตอนคุณเจอคนเก่งๆ?
ภาษาที่มันมักจะพูดอยู่ในหัวคุณ คืออะไร?
จะเสี่ยงเหรอ! เยอะไป! ไหวมั้ย? ไม่ดีพอหรอก!
เมื่อรู้จักมันแล้ว ให้หากระดาษ มาวาดรูปเจ้าเกรมลินส์ของคุณ ระบายสี เขียนลาย จินตนาการถึงภาพและเสียงที่ขำสุดๆ อย่าลืมตั้งชื่อให้มันด้วย เอาให้ตลกสุดๆไปเลย เห็นแล้วหัวเราะขำกลิ้ง ไม่เหลือไว้ซึ่งความน่ากลัว และความน่ายำเกรงอีกต่อไป
หลังจากนั้นก็เขียนอธิบายใต้ภาพ ว่า เกรมลินส์ของคุณชื่ออะไร? มันชอบพูดว่าอะไร? และ ผลของคำพูดเหล่านั้น ทำให้คุณเป็นอย่างไร? ติดไว้ที่โต๊ะทำงาน หรือถ่ายรูปแล้วตั้งเป็นวอลเปเปอร์ในมือถือก็ได้
เพื่อที่ว่าทุกครั้งที่ปิศาจตัวนี้เริ่มทำงานในหัวของคุณ
คุณจะระลึกรู้ได้ไว รู้เท่าทัน และสามารถจัดการกับมัน ปฏิเสธ และสลัดมันทิ้ง อย่างเร็วที่สุด
อย่าปล่อยให้พลังด้านดีของคุณ ตกอยู่ภายใต้ พลังมืดของเกรมลินส์
ก็แค่ปริญญาเอก 